Ammarie Visser (Ietsjerood), heeft altijd een fascinatie gehad voor groei en verval, het tijdelijke en het eeuwige.

Stenen, ruïnes, restjes dier, roest en bomen. Fabels, sprookjes, mythen en legenden. Eigenlijk alles met een verhaal, een ziel. Of het nou om beeldende kunst, muziek, verhalen of mensen gaat.

In mijn werk komt het uiteindelijk samen. In de Academietijd ging het nog vooral over stenen en ruïnes maar sinds een aantal jaar hebben bomen zich in mijn werk genesteld. Grillig, markant, sereen, trots of verlegen, iedere boom heeft zijn eigen karakter, zijn eigen verhaal. Aan iedereen de uitnodiging om zijn eigen verhaal aan dat van een boom te verbinden. Je merkt vanzelf dat de ene boom je gelijk aanspreekt en de ander niet.

​

'Het zijn net mensen.'

​

De bomen die ik maak zijn skeletten, kale wintersilhouetten die in de loop der tijd een bladerkroon krijgen van roestige plaatjes ijzer. Deze combinatie geeft de redelijk platte bomen diepte en verdieping. Ik laat het graag aan het toeval over, dat maakt het een langzaam proces, als de groei van bomen.